Postój zimowy

A kiedy ręka uchyla zasłony,

I świat po nocy jawi się widzialny,

Na śnieżnych wieżach kołyszą się dzwony

I stoją w oknach szronu białe palmy,

I puch opada pazurkiem strącony.



Łaskawa zima codziennie nam sprzyja

Pośrodku ogni niepewnego wieku,

Zwierzęta dziwne mróz w niebie rozwija,

Gwiazda osiada na biednym człowieku

I tając grzeje, już blisko Wigilia.



Idziemy w nasze wysokie pokoje,

Dzwonki czy skrzydła za oknami brzęczą

I słońce pada, siostrzyczko, na twoje

Włosy, i zjeżdża jak chłopak poręczą,

Ale ty inną jasność masz na czole.



Przyjmij ode mnie tę gałązkę małą

Mimozy, w nasze przywiezionej sniegi.

Bo gdyby ciebie wszystko nie kochało,

Tobym nie myślał, zamknąwszy powieki,

Że piękne jest to, o czym się milczało.



O Boże, jak niepewne nasze losy,

Jaka potężna siła nami toczy,

Ile złych godzin serca nam spustoszy,

Zanim ty, wierna, zamkniesz moje oczy,

Ty, przychodząca do mnie szarym rankiem,

Jak matka senna z kopcącym kagankiem.



Ogromne wody, zamglone stolice,

Mroźny znak wojen, co w niebie się pali -

Ale ja niczym siebie nie nasycę

I tak oboje będziemy czekali

Na promień ostry, który nas otwiera,

Nie wiem, czy gdy się żyje, czy umiera.



Zimo dobra, bielą otul nas,

Bo każda nasza chwila przebudzenia czeka,

Z dawnych smutków oczyść naszą twarz,

Bo mamy jechać razem, a droga daleka.

I niech się spełni złotej łaski czas.